Breuk door val op de bovenarm

Een ongelukje zit in een klein hoekje, geluk in de rest!

Juni 2016 was het plan om na een heerlijke skeelertocht met vrienden te gaan eten bij het pannenkoekenhuis. Het laatste stuk skeelerde ik samen met mijn toen 8 jarige zoon hand in hand voorop. En terwijl het eindpunt in zicht was, gleed ik met mijn skeeler uit en viel ik achterover. De klap ving ik op met mijn linker schouder. Helaas zat daar nou net geen bescherming.... 

Ik werd met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht en daar verbleef ik 3 dagen. Mijn bovenarmbot (de 'humerus') was horizontaal doormidden en ik had enorm veel pijn aan mijn gehele linkerkant, van mijn schouderblad tot aan mijn vingers. De artsen hadden er vertrouwen in dat het lijf van een jonge gezonde vrouw deze breuk zelf kon genezen. Ik moest mijn gegipste arm laten afhangen doormiddel van een sling en zittend slapen. Helaas bleek de maanden na de val en na meerdere röntgenfoto's dat ik zelf geen callus aanmaakte, ook niet met een botstimulator. De afstand die de afgebroken botten moesten afleggen naar elkaar toe was te groot.

Na een half jaar werd eindelijk de knoop doorgehakt en zo lag ik op 2 januari 2017 op de operatietafel. Enkele uren later was ik 1 plaat en 7 schroeven rijker. Naast een frozen shoulder die ik enkele dagen na de operatie kreeg, was de operatie wel geslaagd en waren de botdelen eindelijk aan elkaar gegroeid. Helaas bleef ik wel mijn pijnen houden. Doordat ik het afgelopen half jaar alles met mijn rechter arm moest doen, kreeg ik enkele maanden later een hernia aan die kant. Mijn lijf was op, ik sliep nog steeds niet, had constant een koortslip en de pijn in mijn arm, schouder en vingers werd niet minder. Er volgde in de jaren na de operatie meerdere onderzoeken in het ziekenhuis, maar daar werd niet achterhaald waar de pijnen in mijn arm vandaan kwamen. Volgens de trauma-arts was de plaat er uit halen geen optie. Dit was te risicovol.

In december 2019 hakte ik de knoop door, 2020 moest mijn jaar worden. Ik wilde dit jaar weer pijnvrij zijn, kunnen slapen en ook pijnvrij kunnen fietsen was een doel.

Ik maakte een concreet plan en stap één daarvan was een afspraak maken bij Body Stress Release. Ik had namelijk wel eens met Anita gesproken en die gaf toen aan dat niet alleen mijn arm schade had opgelopen. Mijn lichaam was overbelast en door de val kan de opgebouwde spanning in de spieren niet meer vanzelf loslaten: de spanning is gaan vastzitten. Door body stress ontstaan blokkades in het zenuwstelsel. Die woorden zijn mij bijgebleven, klonken logisch en na grondige research maakte ik daarom in januari gelijk een afspraak. Na een uitgebreide intake mocht ik met mijn kleren aan op een speciaal ontworpen bank liggen en kreeg ik allemaal implusen. Je voelt van de release zelf bijna niks. Ik hield me na de behandeling steeds aan het advies van Anita en ging in bed liggen met een pot thee en een boek. Dat boek lag er trouwens steeds voor de show bij want mijn lijf werkt na de release zo hard dat ik uren sliep. En niet alleen na de behandelingen.

Ik slaap sinds de eerste behandeling weer elke nacht en de hele nacht. Wat een verademing. De pijnen namen snel af en ik had maar 4 (?) behandelingen nodig om weer te kunnen fietsen zonder pijn. Vol trots stuurde ik gelijk een foto naar Anita. Ik vind het ongelovelijk bijzonder dat mijn lijf op een paar nauwkeurig gezette impulsen zo goed reageert. Naast de fysio die ik de afgelopen jaren veel kreeg en nu weer nodig heb om kracht te krijgen in mijn arm en mijn fijne motoriek te verbeteren, heb ik, naast een onderhoudsdosis BSR, niks anders meer nodig. Ik ben BSR Westland enorm dankbaar. Maar als ik dat tegen Anita zeg dan zegt ze steevast; ‘ik geef alleen de inpulsen, je lijf heeft verder alles gedaan ......’

Wat zit een lichaam toch mooi in elkaar, ik heb er weer vertrouwen in!